Γραμμα απο μια ανιχνευτρια

Τι είμαι;
Κάποτε στη μέση της Αθήνας, με σταμάτησε ένας Αστυνομικός ενώ φορούσα στολή, και με ρώτησε τι είμαι.
Τρία χρόνια πριν σ’ ένα μαγαζί, απ’ αυτά που κάνουν στάση τα Κ.Τ.Ε.Λ., άρχισε να δέχεται απρόσμενα πολλούς μα πολλούς πελάτες με μπλε μαντηλάκια, κι ένας Σμηνίτης που ήταν εκεί με ρώτησε τι είμαι.
Ένα μικρό παιδάκι στον επιτάφιο φέτος, ρώτησε τη μαμά του τι είμαι.
Φοράω αυτή τη στολή γιατί είμαι...
Είμαι αυτή που σαν ήμουν μικρή, φορώντας το μικρότερο νούμερο που υπήρχε σε στολή και μου ήταν μεγάλη, ζητούσα από τη μαμά να με πάει στα Λυκόπουλα, κι ας είχα πυρετό!
Είμαι αυτή που με πήρε ψηλά ένα αερόστατο στη δεύτερη μου κατασκήνωση, και δεν έκλαιγα αλλά γέλαγα.
Είμαι αυτή που έχει φίλους σταθερούς από μικρή, που μοιράζονται τις ίδιες κίτρινες λυκοπουλικές αναμνήσεις…
Είμαι αυτή που έκλαψα Οταν το πρώτο λυκοπουλοαδερφακι μου έφυγε για την Ομάδα.
Είμαι αυτή που κρύφτηκε στην αγκαλιά μιας άλλης Αρχηγού κι ένιωθε ασφάλεια.
Είμαι αυτή που στα 10 της άνοιξε τα μικρά φτερά της από την μικρή οικογένειά και πέταξε για την μεγάλη.
Είμαι αυτή που πήγαινέ επί τέσσερα χρονιά στο ίδιο μέρος, με τους ίδιους ανθρώπους για να κάνει τα ίδια πράγματα, κι επέμενα να συνεχίζω να πηγαίνω στην κατασκήνωση.
Είμαι αυτή που κρύωνε το χειμώνα αλλά μόλις έβαζε το παντελονάκι της στολής ζεσταινόταν…
Είμαι αυτή που θυμωμένη μπήκε σε μια ανιχνευτική οικογένεια, που την αγκάλιασαν κι ας είχε τόσα πολλά ελαττώματα.
Είμαι αυτή που φωνάζει χαϊδευτικά «μπαμπά» τον Α.Κ.Α. της!
Είμαι αυτή που μαζί με άλλους 1.500 ίδιους πιτσιρικάδες με την ίδια τρέλα έχει τραγουδήσει για τρεις μέρες ασταμάτητα ανιχνευτικά τραγούδια.
Είμαι αυτή που την έχουν ζωγραφίσει στα χέρια, στα πόδια, στο πρόσωπο, γράφοντας τα αρχικά Π.Α.Π.Ε.
Είμαι αυτή που έχει κοιμηθεί στο πεζοδρόμιο μαζί με άλλους συνομήλικους φίλους της γιατί ήταν κουρασμένη από την πορεία…
Είμαι αυτή που δακρύζει κάθε φορά με το τραγούδι «Όχι δε χωριζόμαστε για πάντοτε παιδιά…»
Είμαι αυτή που έχει καταφέρει το αδύνατο, στο όνομα μιας Ιδέας.
Είμαι αυτή που έχει μαλλιοτραβηχτεί για μια διαδρομή με μια κοπέλα και στη συνέχεια την έκανε κολλητή της.
Είμαι αυτή, που οπού κι αν πάω… οπού κι αν βρεθώ σε κάθε ανάγκη θα βοηθώ .
Τέλος, είμαι αυτή που κλαίει ήδη γιατί σε δύο μήνες θα ενηλικιωθεί, γιατί μαζί με τα παιδικά χρόνια θα αφήσει πίσω και τα ανέμελα ανιχνευτικά.
Είμαι αυτή που είμαι, γιατί είμαι Πρόσκοπος. Γιατί έχω το μαντήλι μου κρεμασμένο στο πόμολο της κρεβατοκάμαρας για να μπορώ να το πάρω και να φύγω. Γιατί μόνο αυτό μου χρειάζεται. Ούτε κλειδιά, ούτε λεφτά. Μονό το μπλε μαντήλι.
Είμαι Πρόσκοπος. Αυτή είμαι!